پگاه آهنگراني + عكس

پگاه آهنگراني

يك كوله سنگين و يك جفت كتاني هــمــه آن چيزي اســت كــه هميشه از پگاه آهنگراني در ذهن تداعي مي شــود و ايــن فــقــط بــه خاطر فيلم دختري بــا كفش‌هاي كتاني نيست؛ بــه خاطر مجموعه وجود پگاه اســت كــه بــراي هميشه جدا از كميت عجيبي بــه نام زمان يــا سن و سال؛ تصوير يك دختر نوجوان پر اميد را در ذهن حك مي‌كند؛ تقريبا چهره اش بدون آن لبخند غريب و قشنگ نبوده است؛ لبخند غريب او حكايت از دروني دارد پر درد دارد؛ اگرچه انتخاب كرده كــه شاد باشد و پرجوش و پويا امــا ايــن لبخند غمي همراه خودش دارد و ناراحت است.

بيوگرافي پگاه آهنگراني

پگاه آهنگراني مثل بيشتر بازيگرهايي كــه از خانواده‌هاي سينمايي مي‌آيند ابتدا بــا فيلم‌هاي مادرش منيژه حكمت شناخته مي‌شد؛ حضورش در فيلم سينمايي “دختري بــا كفش‌هاي كتاني” شروع خوبي بود كــه او در ايــن سال‌ها سعي كــرد بر پايه‌اش موفقيت‌هاي بعدي را بنا كند. اگــر وجود مادرش نبود؛ صدرعاملي او را هرگز نميشناخت و او هرگز در “دختري بــا كفشهاي كتاني” بازي نميكرد.در سال‌هاي اخير پگاه آهنگراني؛ روند رو بــه رشدي در بازيگري داشته و در تئاتر هم حضور پيدا كرده است.

پگاه آهنگراني فراهاني؛ متولد دوم مرداد ماه سال ۱۳۶۳ در تهران* است. پدرش جمشيد آهنگراني و مادرش منيژه (مژگان) حكمت است. تحصيلاتش در هنرستان موسيقي را ناتمام گذاشت اما؛ نوازنده ويولن سل است. خيلي كم حرف اســت و علاقه اي بــه سياست ندارد. فعاليت سينماييش را بــا بازي در فيلم “گربه آوازخوان” (كامبوزيا پرتوي) در سال ١٣۶٩ در ۶ سالگي آغاز كرد. امــا شايد در دومين بازي كارنامه هنري اش در سن پانزده سالگي بود كــه درخشيد:

بازي در نقش تداعي در فيلم “دختري بــا كفشهاي كتاني”. بازي راحت و روانش نظرات مثبتي در پي داشت. تــا اينكه جايزه بهترين بازيگر زن را از جشنواره فيلم قاهره بدست آورد. او در اولين تجربه كارگرداني مادرش بــه نام “زندان زنان” در سه نقش متفاوت بازي كرده است. در فيلمهاي منيژه حكمت ؛ مصطفي خرقه پوش ؛ داريوش عياري؛ پيمان قاسم‌ خاني و محمدرضا قومي بيشترين همكاري را داشته است. او دو فيلم مستند ساخته اســت يكي راجع بــه “غزاله عليزاده” و ديگري راجع بــه “تئاتر شهر” است.

زماني كــه “اخراجي ها ۲″ روي پرده سينما بسيار فروش داشت؛ پگاه تصميم ميگيرد كــه فيلمي درباره “مسعود ده نمكي” بسازد. و بــا وقفه يك ساله اي هم كــه بدليل انتخابات در فيلمش ايجاد مي شــود بــا اينحال آنرا مي سازد. مي گويد: “هنوز تلاش مي‌كنم فيلم را بــه جشنواره سينما حقيقت و جشن خانه سينما و…

بفرستم. جاهايي وجود دارد كــه مي‌خواهم فيلمم را بفرستم امــا شايد اصلا از فيلم خوششان نيايد چــون بــه هــر حال من از كساني شنيدم كــه گفته‌اند پگاه آهنگراني از ده‌نمكي پول گرفته و ايــن فيلم را راجع بــه او ساخته است. كساني كــه فيلم را نديده ‌بودند ايــن حرف‌ها را زده اند. ايــن فيلمي اســت كــه آدم‌ها رويش قضاوت دارند.”

به علت مشغله زيادي كــه داشت يك دوره ۳-۴ ساله از بازيگري كناره گيري كــرد و مشغول فيلمسازي شد. بــراي او موفقيت اينست كــه دو سال ديگر بتواند فيلم سينمايي بسازد نه اينكه ۱۷ فيلم سينمايي بازي كرده باشد!

كارگرداني بــراي او از بازيگري بــا ارزشتر اســت چــون معتقد اســت كارگردان خوب توانايي ايــن را دارد كــه فيلم نامه بد را هم خوب بسازد چــون بــه نظر او در سينما پرداخت مهم اســت تــا فيلمنامه و معتقد اســت كار بــا كارگرداني مثل آقاي كيميايي باعث يادگيري بيشتر مي شود.

سليقه او فيلم‌هاي شخصيت‌محور اســت و تعداد زيادي فيلم دوست دارد كــه مردها شخصيت اصلي آن هستند؛ بــه نقل از خودش اگــر روزي بخواهد فيلم بسازد حتما فيلمي درباره يك شخصيت مرد مي‌سازد و تعصبي بــراي فيلم ساختن درباره زن‌ها ندارد؛ ايــن مسيري كــه او تــا امروز آمده‌ اســت كاملا بــه طور ناخودآگاه بوده تــا در فيلم‌هايي بازي كــنــد كــه زن‌محور هستند يــا مشكلات و مسائل زنان را روايت مي‌كنند؛ هــمــه اينها اتفاقي شكل گرفته است.